Rozpoczęto prace remontowe piwnicy, mające na celu przywrócić jej pierwotny kształt.

Mariusz Aab, kolekcjoner i pasjonat historii, podpisał z miastem umowę najmu lokalu mieszczącego się przy Rynku Głównym 29.

Ksiądz Maciej Dziewoński za współpracę z Rosjanami w czasie powstania kościuszkowskiego został ścięty mieczem. Była to ostatnia publiczna egzekucja na rynku krakowskim. Od 1796 r. funkcje kata przejął urzędnik austriacki, a wyroki śmierci wykonywano w podziemiach więzienia św. Michała. Tylko nieliczne egzekucje odbywały się na Błoniach.

Kat Antoni Strzelbicki za sprzeniewierzenie się swojemu fachowi (udział w rabunkach, kradzieżach, napadach) został ścięty na rynku krakowskim. Od początku lat 60. XVIII w. sprawował swój urząd w stolicy i sporo zainwestował w naukę rzemiosła katowskiego. Druga połowa XVIII wieku to czas odchodzenia od tortur i publicznych egzekucji. W ten sposób kat stracił źródło zarobku. Aby zaradzić problemom finansowym, zaczął współpracować ze złodziejami i uprawiać rabunkowy proceder. Do jego egzekucji ściągnięto kata z Sandomierza, Sebastiana Kuszewskiego. Z chwilą śmierci Antoniego Strzelbickiego, w Krakowie zaniechano tortur i publicznych egzekucji, a sala tortur została zamknięta i zapomniana. Dopiero podczas remontu piwnic znajdujących się po Wieżą Ratuszową odkryto narzędzia służące do tortur. Nabył je prywatny krakowski kolekcjoner, Jan Matejko. Do dziś możemy je podziwiać w oddziale Muzeum Narodowego przy ul. Floriańskiej (Dom Jana Matejki).

Czeladnik krawiecki, Sebastian Porembecki i jego wspólnik, za próbę kradzieży narządów wisielca, zostali wychłostani, a następnie wydaleni z miasta. Rabunek zlecił szynkarz Bartłomiej Mierzwiński, któremu owe organy miały przynieść sukces w prowadzeniu interesów (panował zabobon mówiący, że części ciała wisielców miały mieć cudowną moc). Zleceniodawca tej kradzieży, został wykreślony z listy mieszczan, a następnie wygnany („wyświecony”) z miasta.

Ubogi szlachcic, Kazimierz Kamiński, został skazany za sprzedanie duszy diabłu, dla korzyści materialnych, na aktywne uczestniczenie w praktykach religijnych przez cały rok. Przed wykonaniem wyroku został wychłostany i musiał własnoręcznie spalić cyrograf, który napisał. Sąd kościelny wydał bardzo łagodny wyrok biorąc pod uwagę młody wiek winnego i desperację, która go pchnęła do takiego czynu.

Podczas oblężenia Krakowa Szwedzi zniszczyli miejskie rurmus (system dostarczania wody). Chcieli w ten sposób odciąć mieszkańców od wody pitnej. Współcześni nie potrafili ich odbudować i krakowianie przez następne stulecia pili brudną wodę ze studni wykopanych w ziemi. Wpływało to poważnie na rozwój chorób zakaźnych. Ludność miasta wielokrotnie była dziesiątkowana przez epidemie aż do XIX w.

Przedstawiciel potężnej rodziny magnackiej, Aleksander Koniecpolski, za zbrojny napad na klasztor św. Agnieszki, został skazany na infamię i banicję. Porwał przebywającą tam żonę, Zofię z Dembińskich, która chciała przyjąć śluby zakonne oraz jej siostrę, Dorotę. W 1625 r. dzięki energicznym działaniom rodziny Koniecpolskich, Aleksander został zwolniony od ciążącej na nim karze infamii.

Książka autorstwa Heinricha Kramera i Jacoba Sprengera pt. „Młot na czarownice” została po raz pierwszy wydana w języku polskim w Krakowie. Polski przekład dokonany przez prawnika, Stanisława Ząbkowica, przybliżał ówczesnemu czytelnikowi świat magii, prezentował metody działania szatana i zalecał środki zapobiegające oddziaływaniu czarów. Jeden z egzemplarzy tej książki, znajduje się w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie.

Dwaj szlachcice, Jan i Michał Gawrońscy za zranienie w kościele Mariackim krawca, Jana Jarząbka, zostali skazani na publiczne odprawienie pokuty. Przez siedem dni musieli klęczeć w kruchcie kościoła Mariackiego podczas wszystkich nabożeństw. Wydanie tak łagodnego wyroku przez sąd było wynikiem zabiegów ojca oskarżonych, Andrzeja oraz wpływowych magnatów.

Szlachcic, a zarazem znany awanturnik, Jan Morawicki zastrzelił żonę szanowanego właściciela szynku przy ul. Floriańskiej, Helenę Straszową. Powodem do napaści na kobietę stało się zamknięcie drzwi lokalu przed szlachcicem i jego kompanami. Właściciel obawiał się, że zdemolują mu zajazd. Sprawcy napaści obawiając się, że dosięgnie ich ręka sprawiedliwości z Krakowa, uciekli do Kazimierza. Jednak i tak stanęli przed sądem w składzie mieszanym, złożonym z mieszczan i przedstawicieli szlachty, który skazał Morawickiego na karę śmierci przez ścięcie.

1574 r., 1578 r., 1591 r. - Krakowscy żacy trzy razy spalili luterański zbór na Brogu (dziś ul. Św. Jana). Czuli się bezkarni, dlatego często wdawali się w różne awantury i bijatyki. Podlegali sądowi rektorskiemu Akademii Krakowskiej, który wydając wyroki, dbał przede wszystkim o swoich wychowanków. Najczęściej winnym, tak jak w przypadku spalenia zboru, uchodziło to bezkarnie.

Magnat Samuel Zborowski za zabójstwo senatora, Andrzeja Wapowskiego, został skazany na banicję (wygnanie z kraju) i utratę majątku. Znalazł schronienie na dworze księcia siedmiogrodzkiego, Stefana Batorego, a następnie na Siczy Zaporoskiej. W 1584 r. za bezprawne przebywanie w granicach Rzeczypospolitej został ścięty na wzgórzu wawelskim.

Magister Akademii Krakowskiej, Franciszek Wolski, za zdemolowanie krakowskiego ratusza i ranienie jednego z pachołków miejskich, został skazany na karę śmierci przez ścięcie mieczem. Wypadki w ratuszu zostały zaaranżowane przez bardzo wpływowego rajcę, Erazma Czeczotkę, któremu Wolski odebrał ukochaną.

Bartosz z Lusiny ukradł pieczęć królewską. Jako złodziej-recydywista tym razem skazany na karę śmierci, poprzedzoną mękami. Na początku, obwożony był po rynku głównym i na czterech narożnikach przypalany gorącym żelazem (cechą), a następnie powieszony na szubienicy poza murami miasta.

Regina Strzelimuszanka za matkobójstwo została skazana na śmierć przez utopienie. Została zaszyta w worze wraz z kotem i psem, a następnie wrzucona do Wisły. Jest to jedyny znany przykład zastosowania tak surowej kary śmierci w Krakowie.

Katarzyna Wajglowa (żona rajcy krakowskiego i złotnika) została spalona na stosie na rynku krakowskim, a jej popioły wrzucono do Wisły. Oskarżono ją o przejście na judaizm i negację podstawowych dogmatów wiary katolickiej (m.in. zaprzeczała istnieniu Trójcy Świętej). Bezsprzeczny wpływ na jej poglądy miały kontakty męża ze środowiskiem żydowskim i jej podeszły wiek (w chwili wydania wyroku miała już ponad osiemdziesiąt lat i nie do końca sprawny rozum).

Trzech szlachciców (Andrzej Słabosz, Andrzej Twardy- Gorecki i Jakub Boniecki) za napad na gospodę i próbę gwałtu na dziewce zostało skazanych przez wójta Kazimierza na ścięcie. Wskutek protestów oburzonej szlachty za bezprawne podniesienie ręki na członków stanu szlacheckiego, król przyznając rację szlachcie, skazał na śmierć reprezentantów rady miejskiej Kazimierza. Wyrok wykonano w 1520 r. na wzgórzu wawelskim.

Sąd rektorski Akademii Krakowskiej skazał dwóch bakałarzy, Piotra de Monte Nivis i Kaspra de Gdana na karę pieniężną. Oskarżenie dotyczyło bliżej niesprecyzowanych „praktyk czarnoksięskich.”

Król Jan Olbracht w wyniku wzrostu nastrojów antysemickich w Krakowie zlikwidował dzielnicę żydowską w obrębie miasta i przeniósł Żydów do wcześniej powstałego miasta Kazimierz. Tam powstało getto(dzielnica) żydowskie. Przybycie bogatych krakowskich Żydów sprawiło, że miasto rozwijało się bardzo szybko. Przez następne stulecia do Kazimierza przyjeżdżali Żydzi z całej Europy, znajdując schronienie przed prześladowaniami.

Andrzej Tęczyński został zlinczowany przez tłum krakowian w kościele Franciszkanów. Konflikt został sprowokowany przez samego szlachcica, ponieważ nie chciał zapłacić za naprawę zbroi rzemieślnikowi (płatnerzowi) Klemensowi, którego następnie niesłusznie pobił. Tłum krakowian, oburzony arogancją Tęczyńskiego, zamordował możnowładcę. Śledztwo nie wykazało winnych z imienia i nazwiska i z tego powodu król Kazimierz Jagiellończyk zastosował tzw. prawo „krwawego miecza” wobec całego miasta i skazał na śmierć dziewięciu przedstawicieli Krakowa. W 1462 r. kat ściął na wzgórzu wawelskim tylko sześć osób spośród skazanych (trzech rajców i trzech reprezentantów pospólstwa).

Mikołaj Wierzynek, syn Andrzeja, w miejscu pochówku ojca i innych skazańców, wybudował kościół św. Gertrudy. Dokonano poświęcenia ziemi, w której chowano skazańców do końca XVIII w. Tuż przed śmiercią przestępcy spowiadali się w kościele Mariackim, w kaplicy św. Antoniego, zwanej również kaplicą Złoczyńców. W 1820 r. kościół św. Gertrudy został sprzedany na licytacji, a następnie zburzony.

Rajca krakowski, Andrzej Wierzynek za kradzież pieniędzy z kasy miejskiej został skazany na karę śmierci poprzez ścięcie mieczem. Zastosowano sąd tzw. „gorącego prawa”, czyli w ciągu 48 godzin od momentu ujęcia winnego, wykonano wyrok. Przed egzekucją odmówiono mu udzielenia ostatnich sakramentów i chrześcijańskiego pochówku (jego zwłoki pochowano w niepoświęconej ziemi, za murami miejskimi, gdzie grzebano osoby chore psychicznie, samobójców i skazańców).

W Krakowie wybuchły groźne zamieszki wymierzone przeciw ludności żydowskiej. Oskarżono wówczas Żydów o dokonanie rytualnych mordów na Polakach. Wściekły tłum zrabował i zniszczył żydowskie mienie, a następnie podpalił zamieszkiwaną przez nich dzielnicę (rejon ul. Żydowskiej, dziś św. Anny), która spłonęła doszczętnie.

Mieszkańcy Krakowa dokonali rzezi Węgrów znajdujących się w stolicy. Bezpośrednią przyczyną stało się zabicie starosty krakowskiego, Jana Kmity przez Węgrów. Zarzewiem konfliktu były waśnie dotyczące piastowania najważniejszych urzędów w państwie. Ze względu na zbiorowe wystąpienie, sprawców tego czynu nie ujęto.

Król Kazimierz Wielki nadał prawa miejskie osadzie sąsiadującej od północy z Krakowem, która przyjęła nazwę Florencja. Wytyczono nowy plan miasta: centrum stanowił rynek(dzisiejszy plac targowy wraz z placem Matejki), zbudowano również ratusz. W przeciwieństwie do Krakowa czy Kazimierza nie wzniesiono tam murów broniących miasta przed napaścią. Kleparz zasłynął przede wszystkim z dużej ilości karczm dających miejsce odpoczynku osobom przybyłym do Krakowa.

Król Kazimierz Wielki nadał osadzie położonej między dwiema odnogami Wisły prawo magdeburskie i liczne przywileje. Osada znajdowała się na ważnym szlaku handlowym prowadzącym z Rusi i Węgier do Wieliczki i Bochni. Od jego imienia nowopowstałe miasto otrzymało nazwę Kazimierz. Na początku dominującą grupę wśród osadników stanowili Niemcy, ale oprócz nich zamieszkali tam również Polacy i Żydzi. Kazimierz dość skutecznie konkurował z Krakowem w dziedzinie handlu, zwłaszcza od momentu uformowania się tam miasta żydowskiego.

Wybuchł bunt przeciw władzy księcia Władysława Łokietka w Krakowie. Na czele buntu stanął wójt Albert ze swymi braćmi, wspieranymi przez biskupa krakowskiego, Jana Muskatę. W 1312 r. księciu udało się stłumić bunt, a jego inicjatorów spotkała surowa kara. W konsekwencji, te wydarzenia przyczyniły się w przyszłości do ograniczenia władzy miejskiej.

Pożar w Krakowie zniszczył drewnianą zabudowę zamku wawelskiego. W ciągu XIV w. upowszechniło się wznoszenie ważnych budowli i konstrukcji z odpornego na ogień budulca, by zapobiec rozprzestrzenianiu się ognia. Wtedy powstała pierwsza cegielnia dla potrzeb Krakowa. Jednak w sąsiednich miastach, w Kazimierzu i Kleparzu oraz na przedmieściach dominowała drewniana zabudowa, co sprzyjało rozprzestrzenianiu się ognia. „Mała encyklopedia Krakowa” Jana Adamczewskiego odnotowała 30 wielkich pożarów do połowy XIX wieku. Mniejsze nie zostały uwzględnione.

W Krakowie został wybudowany ratusz. Stanowił on siedzibę władz miejskich: wójta, ławy i rady miejskiej. Tu odbywały się sądy, a w podziemiach pod Wieżą Ratuszową znajdowała się izba tortur, zwana tortornią, gdzie kat przeprowadzał tortury. W podziemiach ratusza mieściła się karczma „świdnicka.” Nazwa szynku związana była z piwem sprowadzanym ze Świdnicy.

Książę Leszek Czarny udzielił zgody na budowę murów obronnych wokół Krakowa. Wraz z powstaniem murów pojawiły się też bramy prowadzące do miasta oraz baszty. Gdy w XV w. zakończono budowę systemu umocnień Krakowa, było 7 bram: Floriańska, Sławkowska, Szewska, Wiślna, Grodzka, Mikołajska, Nowa i 46 baszt, które zajmowali przedstawiciele poszczególnych cechów i od nich przybrały swoje nazwy, np. Karczmarzy, Garncarzy, Katowska czy Ceklarzy. Według dokumentu lokacyjnego obrona miasta należała do jego mieszkańców.

Książę Bolesław Wstydliwy nadał Krakowowi prawo magdeburskie. Niemal całkowite zniszczenie miasta w 1241 r. przez najazd tatarski umożliwiło odbudowę miasta w oparciu o nowy plan urbanizacyjny. Nie wiemy jak dokładnie wyglądał Kraków przed 1257 r. Wyznaczono nowy plac targowy(rynek), sieć ulic oraz dokonano podziału działek. Sprowadzono do miasta nowych osadników, wśród których spory odsetek stanowiła ludność niemiecka. Miasto otrzymało własne sądownictwo, które działało w oparciu o bardzo surowe zasady prawa niemieckiego.